De zoetigheid van het nietsdoen, was niet aan mij besteed. Als alleenstaande moeder met twee kinderen, een jonge hond en een groeiend bedrijf, is het moeilijk om alle citroenen hoog te houden. Daarnaast ben ik één groot bruistablet, dat barst van de ideeën en dat het liefste meteen wil uitvoeren. Mijn  hoofd staat altijd "aan", totdat mijn lichaam begon te protesteren. Ik was snel overprikkeld, kreeg meerdere Ménière aanvallen               ( evenwichtsstoornis, oorsuizen en overgeven) en als klap op de vuurpijl, paniekaanvallen.

Het bruistabletje was uit gebruist. Ik wilde wel, maar kon niet meer. Dat accepteren was een hele klap, maar gelukkig viel er een warme deken van liefde om mij heen. Mijn familie en vrienden hielpen met de kinderen. Bert en Marianne ( t'Pakhuis) zorgden dat de winkel open bleef. Zo kon ik proberen te rusten en weer tot mezelf te komen. Ik begon heel veel te wandelen in de natuur en ging op vakantie zonder de kinderen. Zocht hilp bij de huisarts. En langzaamaan verdwenen de paniekaanvallen en kwam mijn lichaam tot rust.

Ik leer nu "nee te zeggen, doseren, dingen uit te besteden, prioriteiten te stellen en zie het als een goede levensles. En weet dat dit mij gaat helpen met het groeien van mijn bedrijf. Ik kan dat namelijk niet alleen. Ik heb daarvoor genoeg lieve mensen om mij heen. Ik weet zeker dat Limonceline op een mooie en gezonde manier verder zal groeien.

Het is onwijs moeilijk om niets te doen, als je zoveel dingen ziet die je kan doen. Daarnaast leven we in een hele gehaaste maatschappij, alles moet snel. Snel reageren op mailtjes, berichtjes, pakketjes versturen, schillen, bottelen, flessen leveren, etc. Maar ik leer nu als het vandaag niet lukt, dan komt het morgen wel. Als de zon schijnt en ik voel dat ik moe ben, dan ga ik genieten van een heerlijke Limonceline. Precies zoals het bedoelt is. Ontspannen. De zoetigheid van het nietsdoen. Il dolce far niente.